Zaterdag 4 juni begint als een stralende dag voor ons. De jetlag uit zich bij ons in ieder geval niet door vroeg wakker worden. Maar veel meer door hoofdpijn en vermoeidheid. Maar na het ontbijt en een lekkere kop koffie trekt het gelukkig weg.
Het is wel een bijzondere ervaring om bijna helemaal alleen in een bos te staan. Het is er pikkedonker en je hoort ook helemaal niets. Als we om een uur of 8 uit bed komen blijkt pas hoe mooi en eenzaam ons plekje is. Dat is goed te zien op de onderstaande foto.
We willen vandaag in ieder geval rustig aan gaan doen. Als eerst gaan we naar de camping die gisteren vol zat. Want we hebben begrepen dat veel campings “het wie het eerst komt, eerst maalt” principe hanteren. Je kunt er terecht totdat de camping vol is, dus hoe eerder je er bent hoe meer kans je maakt. En ja hoor, het bord dat de camping vol is, is weg. De camping is naar onze maatstaven wel heel primitief. Er zijn WC’s en je hebt geasfalteerde staanplaatsen met bij elke staanplaats zo ongeveer een picnicktafel. En natuurlijk is er drinkwater te krijgen. De registratie gaat heel eenvoudig. Je pakt een enveloppe met een aanmeldingsformuliertje. Stopt het geld voor het aantal nachten dat je wilt blijven in de enveloppe. Je vult het formulier(tje) in. Plaatst het formuliertje in een houder bij de kampeerplaats en je gooit het envelopje in een bus aan het begin van de camping. Eens per dag komt de beheerder langs en plaats een bordje “occupied” bij elke plaats die gereserveerd is.
Hierna gaan we naar Tusajan om nog wat inkopen te doen. Daarna gaan we naar het national park. We parkeren de auto op een parkeer plaats een paar mijl van het bezoekers centrum. We wandelen naar het bezoekers centrum en lopen vandaar een stukje van de “South Rim Trail”. Hier is een trail iets heel anders dan in Nederland. Beter gezegd, het kan van alles zijn. Hier is de trail een geasfalteerd pad. Maar niet te min de moeite waard.
We maken natuurlijk wat fotos. Een selectie komt nu. Over elk plaatje is van alles te zeggen. Maar de algemene conclusie is dat het ongelooflijk is hoe groot en ruig zo’n canyon is.
Om een uur of half 5 zijn we op de camping terug. We zitten even rustig buiten in de zon. Terwijl we daar zo zitten worden we aangenaam verrast.
Het is echt lekker dat we een rustige plek hebben gevonden. Gisteren in de natuur was leuk maar aan een picknick tafel zitten in de zon heeft toch ook wel wat.
De camping bestaat uit een groot bos met daarop asfaltpaden en elke plaats is ook weer een stukje asfalt. We zijn dat niet gewend, maar met een camper is het reuze handig.
Over het leven in een camper schrijven we later nog wel wat meer. We ontdekken ondertussen ook dat onze telefoons geen bereik hebben. Althans die van Kees heeft helemaal geen bereik en Hanny heeft met haar USA SIM kaart alleen de mogelijkheid om te bellen en / of gebeld te worden. Het is ons een raadsel hoe dat kan.