Eindelijk is het zover; de marathon-dag is aangebroken. Ik merk wel bij mezelf dat ik wel wat meer zenuwachtig ben dan normaal bij een marathon. Er spelen allerlei gedachten door mijn hoofd: "Zal ik het wel gaan halen?", "Is het niet te zwaar en gekkenwerk?". Tegelijkertijd realiseer ik me dat mijn conditie goed is en ik er zin in heb, bovendien hoeft het geen record-tijd te worden. Uitlopen en vooral genieten is mijn devies. Om dat genieten gestalte te geven besluit ik onze kleine camera mee te nemen om onderweg wat fotos te kunnen maken.
Hanny vertrekt al vroeg van de camping want ze gaat eerst met de trein naar Bergün en wil dan met de bus naar het dorpje Chants gaan in Val Tuors. Vandaar wil ze gaan lopen naar de Keschhütte, die op ongeveer 15 km van de start ligt. Bij deze hut wil ze mij opwachten en dan teruggaan en met de bus en trein naar de finish in Davos gaan.
Ik ga samen de de andere lopers die op de camping staan lopend naar het station van Filisur en vervolgens met de trein naar Bergün waar de start van de marathon plaats vindt. De start is bij de houtzagerij van het dorp. Het is een gezellige drukte in het dorp en iedereen is op zijn eigen manier bezig met de laatste voorbereidingen. Bij de start kom ik ook Ronald Plente, ook een loper uit Barneveld, tegen die op vakantie is in Walles en met zijn dochter naar Bergün is gekomen.
De start is om 11.30 uur. We lopen eerst een rondje rondom Bergün door voornamelijk bos. Het begint al direct te stijgen. Hierna komen we door het dorp Bergün, waar heel wat toeschouwers staan. Tegelijkertijd met ons komen ook de lopers van de K78 langs. Zij lopen vanaf Bergün ongeveer het zelfde parcours als wij (K42 lopers).
Vanaf Bergün lopen we eerst over een verharde weg het dal Tuors in. Dit is het enige stuk verharde weg in het parcours. Verderop gaat de weg over in een grindweg en grindpaden. De weg stijgt behoorlijk naar het dorpje Chants. De stijging is ook goed te merken aan de haarspeldbochten die er in de weg zitten. Ik probeer hier nog steeds te blijven hardlopen, niet hard maar gewoon rustig dribbelen. In het dorpje Chants is het heel gezellig, ik vraag hier aan een toeschouwer langs de weg om mij op de foto te zetten.
Na Chants begint het eerste echte klimwerk richting Keschhütte, deze hut ligt op 2632 m. hoogte. Deze beklimming voert ons over kleine bergpaden met keien, die soms ook los liggen. Het stijgt zo snel dat het hier voor mij en de meeste andere lopers niet meer mogelijk is om hard te lopen. Er zit niets anders op dan in een stevig wandeltempo naar boven te gaan. Ondertussen maak ik wat foto's om de sfeer vast te leggen. Het wandelen heeft, ondanks de steilte, ook iets goeds; ik rust er vanuit, waarschijnlijk door al het wandelen wat we de afgelopen week al gedaan hebben.
Bij het bereiken van de Keschhütte komt er een soort overwinningsgevoel over me. Ik heb deze eerste krachtsinspanning zonder problemen doorstaan en heb het gevoel dat ik het aankan, hoewel we nog maar op 15 km. zijn. Het eerste gedeelte heb ik in het begin met Ronald opgelopen, maar hem en ook Ab (mijn buurman van de camping) heb ik verder niet meer gezien. Soms zie ik Pieter, die net iets achter mij loopt.
Het is wel een teleurstelling dat ik Hanny niet zie bij de Keschhütte. Ik ga nog even rondkijken of ze er echt niet is. Waarschijnlijk heeft het tegengezeten, of misschien is ze wel iets verder gelopen. Ik probeer haar nog even te bellen, maar mijn mobiel heeft geen bereik. Bij de Keschhütte zit een groepje muzikanten hun best te doen om de sfeer te verhogen. Het is op deze hoogte ook behoorlijk fris trouwens.
We beginnen nu aan een behoorlijk steile afdaling naar Alp Funtauna, wat op ongeveer 2000m. hoogte ligt. Het afdalen is heel lastig door de smalle paadjes, met stenen. Soms stroomt er zelfs water op het pad of ligt er ineens modder. Elke stap moet je kiezen waar je, je voet neerzet. Ik probeer zonder risico te nemen naar beneden te lopen, wat wel inhoud dat het niet heel snel gaat. Er zijn mensen die wel risico nemen en soms loopt dat ook fout af. Ik zie mensen met schaafwonden op hun benen en armen.
De verzorging is trouwens heel erg goed. Er zijn heel veel verzorgingsposten, soms wel om de 2 km. Altijd is er water en sportdrank op basis van ijsthee. Soms is er bouillon en altijd wel iets om te eten; boordjes, banaan, muslierepen. Bij elke post neem ik even pauze om wat te eten en te drinken, door deze goede verzorging heb ik zelf helemaal niets meegenomen.
Het lopen gaat nog steeds relaxt, ik loop ontspannen en geniet van de mooie uitzichten. Ik neem regelmatig de tijd om een foto te nemen. Door het berglandschap is het nooit saai. Fysiek is het wel vermoeiend maar mentaal helemaal niet. Dat is bij een marathon in Nederland wel anders, dan is het vaak lastig om vol te blijven houden omdat het nogal saai is.
Vanaf Alp Funtauna komt de tweede grote klim, ditmaal naar de Scalettapas die ook weer op ruim 2600 meter ligt. De paden zijn nu zo smal dat je maar amper kan passeren, dat probeer ik toch regelmatig om niet veel tijd te verliezen. Af en toe lopen we langs een sneeuwveld of zelfs door de sneeuw.
Vlak voor de Scalettapas ontdek ik Hanny opeens. Zij zit net even uit te rusten van de lange wandeling. In de bus naar Chants heeft ze een vrouw uit Zwitserland (Vreni) ontmoet en samen zijn ze van Chants, via de Keschhütte richting de Scalettapas gelopen. Ze gaan vervolgens lopen naar Dürrboden, waarvandaan ze weer met de bus naar Davos willen gaan. Vreni haar vriend loopt al zeker voor de vijfde keer deze marathon en loopt heel snel. Hij finisht in een tijd van ongeveer 4 uur en een kwartier.
Het is echt indrukwekkend om in dit landschap te lopen. Zonder problemen bereik ik ook de Scalettapas. Het valt me op dat er hier ook af en toe mensen langs het parcours staan om de lopers aan te moedigen. Het is leuk om te horen dat elk land zijn eigen aanmoedigingen heeft. De mensen roepen hier vaak het volgende: "Hop, hop, hop, bravo, super!". Ik probeer de mensen zoveel mogelijk te bedanken voor hun aanmoedigingen.
Vanaf hier dalen we af via Dürrboden en Teufi naar Davos. Het is overwegend dalen nu, maar nooit simpel. Zo moeten we bijvoorbeeld een stuk door een weiland lopen. Ook zijn er elke keer weer kleine klimmetjes. De vermoeidheid slaat nu toe, zodat ik bij zo'n klimmetje niet meer kan rennen. Maar goed, ik hou me steeds voor dat het om de lol gaat en niet om een snelle eindtijd.
Het laatste stukje gaat door de straten van Davos waarna we de atletiekbaan opdraaien. Een geweldig gevoel maakt me van me meester. Mijn eerste bergmarathon is gelukt. Ik ben geweldig tevreden, ook over de tijd. Het is gelukt in 5 uur en 28 minuten.
Bij de finish ontmoet ik Hanny ook weer, zij heeft een geweldig leuke dag gehad. Ook zie ik de andere lopers weer. Ab is een half uur sneller, Pieter komt 10 minuten na mij over de finish en Ronald finisht na een uur.
We blijven nog een tijdje in Davos om van de sfeer te proeven. Ik vind een lekkere warme douche vlakbij de finis, terwijl de andere Nederlands gebruik maken van een douche honderden meters verderop die ook nog eens koud is. Na een groot glas bier zetten we koers naar het station om vervogens met de trein naar Filisur terug te gaan. De trein zit vol met lopers. Vanaf het station is het nog een half uurtje lopen naar de camping, dat valt niet mee vandaag.
Links:
Swiss Alpine Marathon
Informatie over de Keschhütte
Fotos die in weblog zijn gebruikt en andere fotos van de marathon
Informatie over de marathon:
Het parcours van de diverse lopen, waaronde K42
Het hoogteprofiel van K42
