Na de marathon in Zeeland vorig jaarin oktober is dit weer de eerste marathon. In de tussentijd heb ik natuurlijk wel gelopen, maar niet zo gestructureerd als normaal. Vandaag wordt de Galgenberg marathon gehouden bij Veendendaal. Vorig jaar in Zwitersland bij de Swiss Alpine Marathon ontmoette ik Ab uit Veenendaal die bij de organisatie van de Galgenbergmarathon is betrokken. Hij heeft me enthousiast gemaakt voor deze bijzondere marathon. Dit is een hele kleinschalige marathon, maar om meerdere redenen ook een heel bijzondere marathon en wel om de volgende redenen:

  • Het is een 'wilde loop', dat wil zeggen hij wordt niet officieel georganiseerd. Iedere deelnemer loopt op eigen risico mee.
  • Er wordt geen tijd opgenomen, maar rustig gelopen (gemiddelde snelheid zo'n 10 km per uur)
  • Er wordt in groepen gestart en gelopen volgens het samen uit -samen thuis principe.
  • Bij de drankposten wordt ruim te tijd genomen om te drinken.
  • Tussendoor wordt er ook af en toe gestopt bij een mooi uitzichtspunt of als er iemand achter dreigt te raken.

Ik rij met Ronald Plenter mee naar de start bij "le Residence" bij Veenendaal. Iedereen krijgt koffie of thee aangeboden van le Residence. Ik mag in de eerste groep starten, die iets sneller loopt dan de volgende groepen. Vooraf wordt er eerst nog een groepsfoto gemaakt.
Het lijkt mij een makkie om een marathon in zo'n grote groep te lopen met een snelheid van 10 a 11 km per uur en om de zes a zeven km een rustpost. Ik heb wel begrepen dat er nogal wat hoogteverschil is maar dat moet te doen zijn. Het eerste gedeelte gaat lekker ontspannen. Na een tijdje lopen komen we een groepje hardlopers van de Atletiekvereninging in Veenendaal tegen, daar loopt een collega bij.

Het parcour is prachtig, met afwisselend bos, heide open plekken en lekkere klimmejtes. Het is goed loopweer, maar wel jammer dat de zon niet schijnt. Het eerste gedeelte hangt er zelfs een mist. Voordat we de eerste drankpost bereiken wordt er een plaspauze gehouden.
De eerste drankpost is bij het plaatsje Elst. Het is een marathon waar je geen inschrijfgeld voor hoeft te betalen, maar dat is niet aan de verzorgingspost te merken. Bij elke post is er keus uit; water, thee en sportdrank. Er is ook altijd wat te eten; stukjes mueslireep, banaan en ontbijtkoek. Het is wat verzorging betreft te vergelijken met de "Swiss-Alpine marathon" die ik vorig jaar gelopen heb. In ieder geval beter dan bij de andere marathons die ik in Nederland gelopen heb.

De groep waar ik in loop is ongeveer 25 mensen groot en de lopers komen overal vandaan, het varieert van Belgie tot iemand die uit Noord-Holland komt. De meeste mensen zijn er gekomen door mond-op-mond reclame. Wat opvalt is dat er veel ultralopers bij lopen die gewent zijn om hele lange afstanden te lopen. Er wordt in de groep druk gepraat over van alles en nog wat. Dat is heel anders dan bij een gewone marathon. Af en toe is er een prachtig uitzicht, het leuke is dat er dan ook gestopt wordt om even te genieten. Na een tijdje lopen we door Amerongen en langs het kasteel gaat het richting Leersum.
Het parcours is best zwaar door dat het allemaal bospaden zijn en je steeds op en neer gaat. Het parcours is niet uitegezet, er loopt iemand voorop die de weg goed kent (beter te zeggen; die de paden goed kent). Ik probeer eerst nog te volgen hoe we lopen maar na een tijdje geef ik dat op. Als ik hier ooit nog eens zelf wil gaan lopen dan lukt het absoluut niet om het marathon-parcours te lopen.
Het grappige is ook dat niet alle groepen hetzelfde parcours lopen. Wat op een bepaald moment zien we de tweede groep van een andere kant komen. Uiteindelijk loopt iedereen wel dezelfde afstand, maar er zit wat variatie in.

Na ruim dertig km gelopen te hebben begin ik steeds meer achteraan in de groep te lopen. Het is nog steeds mooi en ik probeer nog steeds te genieten en af en toe een fotot te maken. Maar ik realiseer me dat ik deze loop toch onderschat heb. Het wordt steeds zwaarder. Op het laatst haak ik af en loop ik mijn eigen tempo. Aan de staart van elke groep lopen ook twee mensen die het parcours kennen. Ik denk eerst dat zij op me wachten, maar al gauw wordt duidelijk dat ik niet de enige ben die het pittig vind.

Na ongeveer 4 uur en 22 minuten komen we bij de finish aan waar je een heuse (zelfgemaakte) unieke medaille krijgt. Na afloop is er soep. Al met al is het een geweldige loopdag geworden. Het hele feest is gratis, maar iedereen wordt verzocht een gift te doen voor de kankerbestrijding bij kinderen (Kika).

Na een tijdje wordt ik door Hanny opgehaald en gaan we naar mijn broer en schoonzus (Huib en Jannie) die een weekje in Beekbergen zijn. We hebben afgesproken daar een wandeling te gaan maken. Het voorstel is om 10 km te gaan wandelen, maar gelukkig kunnne we de weg niet helemaal vinden en lopen daardoor een kortere route.