Vandaag is de dag van onze laatste wandeling deze vakantie. Omdat het een lange dag wordt staan we vroeg op. We vertrekken om 8 uur met de auto van de camping en zetten koers naar Champex-Lac. Dat is zo’n 30 minuten rijden van de camping. Vanaf Champex-Lac gaan we met de stoeltjeslift omhoog. Dat scheelt zo’n 800 meter klimmen. De lfit brengt ons naar La Breya wat op zo’n 2200 meter hoogte ligt. Het plan is om via Cabanne d’Orny naar Cabanne de Trient te gaan lopen. Dat wordt een uitdaging want dat betekent dat we moeten stijgen naar een hoogte van zo’n 3160 meter.

Het wordt vandaag een prachtige dag met veel zon, maar het begin van de dag geeft nogal wat wolken. Dat heeft ook zo zijn charme en geeft weer een heel ander gezicht aan de bergen. Een aantal van deze wolkenfoto’s zijn hieronder te zien.

We volgen een heel leuk pad naar boven met steeds een prachtig uitzicht. Wij hebben deze wandeling in 2001 ook gemaakt. We kunnen ons er niet veel meer van herinneren, behalve dat het een prachtige wandeling was. De zwaarte valt ons wat tegen. Deze wandeling stond niet in ons geheugen gegrift als zwaar. Dat zal wel met onze leeftijd te maken hebben. We zijn ondertussen 18 jaar ouder geworden en dat merk je toch wel tijdens het lopen.

Het is de eerste keer dat we met een lange broek aan wandelen. Door de hoogte en de wind is het geen overbodige luxe. 
De wandeling is vrij zwaar doordat we de hele tijd een pad volgen wat over rotsen en keien gaat. En natuurlijk de stijging.

Er stond zo’n 2 en een half uur voor de tocht naar Cabanne d’Orny. Wij lopen precies op schema. Bij deze hut nemen we even pauze, maar niet te lang want het is nog een aardig stukje gaans naar de volgende hut. Plus we moeten om 5 uur weer terug zijn bij La Breya, want dan gaat de laatste lift.

Het stuk naar Cab de Trient is veel pittiger. Dat komt omdat het meer stijgen is maar ook omdat hier veel sneeuw ligt. Lopen over de sneeuw in de zomer is een bijzondere ervaring. En natuurlijk hebben we een mooi uitzicht op de sneeuwvelden en de bergen rondom ons.

Hieronder zijn wat ‘sneeuw-fotos’ te zien.

Gezien de tijd en de zwaarte van de tocht besluiten we ons plan bij te stellen. We besluiten om niet naar de Cab de Trient te lopen maar een stukje van te voren al om te keren. Mij kost zo’n besluit wel wat moeite, maar de argumenten van de overige reisgenoten overtuigen mij. 

  • We merken dat we wat onzeker worden bij het wandelen doordat je steeds op moet letten waar je je voeten zet.
  • We zitten al op grote hoogte en merken dat de lucht ijler wordt.
  • We moeten om 5 uur terug zijn bij de lift.
  • Het uitzicht bij Cab de Trient kan niet mooier zijn dan wat we tot nu toe gezien hebben.

Wij hebben ook het idee dat we 18 jaar geleden over een groot sneeuwveld liepen het laatste eind, terwijl we nu veel meer moeten klimmen.

Het klimmen valt niet altijd mee dat is aan onderstaande foto’s te zien.

Op de terugweg is het uitzicht weer heel anders dan op de heenweg. Dat is altijd het geval, maar nu wordt het versterkt doordat de bewolking grotendeels opgelost is.

           

Bij het laatste sneeuwveld maken we nog een groeps foto

Tijdens de afdaling zijn we blij dat we zo’n wijs besluit hebben genomen om eerder om te keren. We moeten nog flink doorstappen (en soms zelfs bijna rennen) om op tijd bij de lift aan te komen. Uiteindelijk arriveren we om 7 minuten voor 5 bij de lift.

We kijken met deze dag terug op een mooie wandeltocht en een mooie vakantie. 

Woensdag houden we nog een rustdag die we afsluiten met een heerlijk etentje in een restaurant in La Fouly voordat we op doenderdag terug rijden naar huis.
Berend Jan en Ankie gaan op donderdag verder naar het “Lac de Serre Poncon” in Frankrijk.