Vandaag is het een regenachtige dag. We besluiten niet de hele dag in de tent te willen vverblijven en gaan na de koffie op pad. We vertrekken naar St Moritz, opm daar het museum van Segantini te gaan bezichtigen. De naam van deze schilder zijn we al vele malen tegengekomen, als we in Graubunden op vakantie waren en het lijkt ons goed ons te verdiepen in wie deze man was en wat hij geschilderd heeft.
Kees rijdt ons door de regen over de Julierpas, wat wij een hele prestatie vinden.
In St Moritz aangekomen zoeken we eerst een informatiepunt en we horen daar, dat het museum niet zover van de stad verwijderd ligt. Het opent zijn deuren weer om 2 uur, dus we besluiten eerst de auto in een parkeergarage te zetten. Al snel zoeken we een gelegenheid op, waar we iets kunnen nuttigen, want er is niet veel aan om in de regen te lopen, terwijl we maar een paraplu tot onze beschikking hebben. We bestellen soep en Kees begaat een grote fout door een hem onbekende soep te bestellen. Daar drijft tot zijn ontsteltenis een rauw ei in en dat terwijl een zachtgekookt eitje hem al doet gruwen. Maar, dappere vent als hij is, eet hij de soep helemaal op. Jannie en Hanny genieten van hun Gerstensuppe.
We krijgen nog een staaltje te zien van de mentaliteit, die onder het personeel heerst. Aan het tafeltje naast ons, staat de mevrouw, die hen bediende nog even een praatje met de gasten te maken. Plots verschijnt haar bazin, die in haar handen klapt en haar wijst op een ander tafeltje, waaraan gasten zitten, die bediend moeten worden. Ze breekt abrupt haar gesprek af en verdwijnt. Wat ongezellig.
Tegen tweeeen halen we de auto op in de parkeergarage en rijden naar het Segantinimuseum. Er is voldoende parkeergelegenheid en we lopen de trappen van het museum op. Het is een soort toren en het staat Kees wel aan. Het is compact en te overzien. Boven zijn twee zalen met schilderijen van Segantini. Veel taferelen uit het boerenleven en we zien ook vaak een moeder met haar kind. Segantini had een moeilijke, armoedige jeugd. Hij verloor al jong zijn moeder en is een paar keer van huis weggelopen. We vinden een schilderij met de overvaart van madonna met het kind in een schuit vol schapen het mooist. Het avondlicht is prachtig geschilderd. We kopen er een poster van. Boven is nog een zaal met drie levensgrote portretten over geboorte, leven en dood. Op de middelste is een tafereel te zien met het landschap van Soglio. Segantini stierf onverwacht, toen hij boven in de bergen aan het schilderen was, op 41-jarige leeftijd aan een buikvliesontsteking.
Als we weer buiten komen is het droog. Het is een mooie omgeving.
OP de terugweg over de Julierpas kunnen we dit keer wel genieten van het mooie uitzicht.
's Avonds trakteert Jannie ons; we gaan eten in restaurant Danilo, op loopafstand van onze tent. Kees bestelt dit keer een Gerstensuppe, een goede keus! En Jannie en Hanny nemen een geitenkaassalade vooraf. Erg lekker! ook het hoofdmenu smaakt voortreffelijk en de vriendelijkheid van het personeel valt ons op. Ze wijzen ons er op een gegeven moment op dat er wel 2 regenbogen aan de lucht staan. We snellen met fototoestel naar buiten, waar blijkt dat er nu njog een over is. Maar het blijft een fascinerend geziicht.
Als we ons toetje gaan bestellen druppelen er enigszins excentrieke personen ons gedeelte van het restaurant binnen. Mannen met een gestreepte sjerp en een vreemdsoortig hoofddeksel op. Twee personen met een kruis om de nek en ook zo'n soort sjerp, een man met een trompetje op zijn rug, een soort treinconducteur. De personeelsleden van et restaurant brengen ons op de hoogte; ieder jaar vindt hier een reunie plaats van een studentendispuut. vandaar…
We genieten van ons toetje of de koffie (Jannie) en lopen voldaan terug naar de tent. Het was een leuke dag.