Vandaag is het zover, de Swiss-Alpine marathon gaat beginnen. Voor mij wordt het de veertiende marathon en voor Wilco de eerste. Elke keer weer vraag ik me af wat bezielt een mens toch om 42 km. te gaan hardlopen. En dan ook nog een keer in de bergen. Voor mij heeft het denk ik te maken met de uitdaging die het geeft en dan vooral de uitdaging met mezelf om dit weer te klaren. Daarbij voel ik me nog goed ook en de voorbereiding is goed voor de gezondheid.
Maar genoeg gefilosofeer. Hanny gaat ook dit jaar een gedeelte van de marathon lopen. Ze gaat al vroeg met de bus naar Chants. Vanaf Chants wil je de route van de marathon (het mooiste gedeelte) gaan lopen naar Dürrboden. Daarvandaan wil ze dan weer de bus naar Davos nemen om bij de finish te kunnen zijn.
Op de foto hierboven is goed te zien hoe verlaten het landschap eruit ziet toen Hanny het parcours liep. Dat wordt straks wel anders.
Wilco en ik gaan met de trein naar Bergün, naar de start. We zorgen dat we op tijd zijn zodat we lekker ontspannen ons kunnen voorbereiden. Na wat heen en weer gepraat besluiten we om een isolatieshirt onder ons shirt aan te doen. Het is behoorlijk fris als de zon weg is.
De start is om half 12. Het eerste stukje is een rondje om Bergün en brengt ons na een kilometer of 3 weer in Bergün, wat het volgende mooie plaatje oplevert.
Al snel begint het stiigen, daar gaan we natuurlijk niet over klagen want we willen zelf met een bergmarathon meedoen. Mijn ervaring van vorig jaar (en andere marathons) komt me goed van pas. Het devies is om voor je gevoel steeds met de rem erop te lopen. Dat kost Wilco wel wat moeite. Hij wil elke keer toch wat harder gaan lopen omdat het zo lekker gaat. Gelukkig kan ik hem overtuigen dat we dat niet moeten doen. Althans, ik doe het niet.
Het begint ondertussen zachtjes te regenen en het wordt ook wat kouder naar mate we hoger komen. Het tempo zakt natuurlijk omlaag naarmate het steiler wordt.
Als we de Kesshütte bereiken is het zelfs koud. Het zal niet veel boven het vriespunt zijn schat ik in. Dit is het eerste hoogtepunt van de marathon. We hebben er nu zo'n 15 km opzitten en hebben ongeveer 1100 meter geklommen. Het gaat nog steeds goed, geen sporen van vermoeidheid.
Nu komt de afdaling naar Alp Funtauna. Bij afdalen denken we vaak aan snel naar beneden rennen, maar dat is er niet bij. Het is nogal vochtig omdat het de afgelopen tijd nogal geregend heeft. Het zijn bergpaden, dus dan weet je het wel: voorzichtig blijven, want we willen de finish halen. Toch kunnen we hier nog wel wat mensen inhalen.
Hierna komt er nog één behoorlijk klim naar de Scalettapas en dan is het een kwestie van afdalen naar Davos.
Bij Dürrboden staat Hanny ons op te wachten wat een paar leuke foto's oplevert. We hebben er nu zo'n 30 km. opzitten. Ik voel me nog steeds prima en heb zin om het tempo toch wat op te schroeven zodat ik de tijd van vorig jaar kan verbeteren. Bij Wilco zit dat er niet in. Het gaat hem wat meer moeite kosten. Niet verwonderlijk als je eerste marathon ook gelijk een bergmarathon is. We blijven samen lopen, dat is vandaag belangrijker dan een 'snellere' tijd.
Net binnen de 5 en half uur bereiken we samen de finish lijn in Davos. Als beloning laten we ons zelf tracteren op een lekker glas bier. Gelukkig is het alcohol-vrij, maar het smaakt wel perfect als bier.
Met veel voldoening kijk ik terug op een geslaagde marathon. Het is mijn veertiende, maar het is ook absoluut de mooiste. Het is een bijzondere belevenis om samen met Wilco deze marathon te voltooien.
