Zaterdag 7 juli gaan we opnieuw een wandeling maken. We willen een kortere wandeling maken dan afgelopen donderdag omdat Hanny wat last van haar voet heeft overgehouden van die wandeling. In principe willen we zoveel mogelijk vanaf de camping gaan wandelen. Maar dat heeft natuurlijk zijn beperking. Daarom gaan we eerst met de bus naar het einde van het dal. Dat is al een belevenis op zich. Er zijn meer mensen die met de bus willen, zoveel dat niet iedereen er in past. Wij zitten met zijn tweeën op een plaats voor één passagier.
We lopen eerst naar Rifuge Elena op zo’n 2080 meter hoogte (we starten op 1770 meter hoogte). We hebben een prachtig uitzicht op ‘ons dal’ en de ons omringende bergen.
Vanaf de Rifuge zetten we onze tocht voort naar de Col de Grand Ferret. Het pad wat we lopen is een deel van de Tour de Mont Blanc, daarom is het er behoorlijk druk.
Halverwege houden we een pauze om ons brood te eten en van de omgeving te genieten.
Het is mooi weer vandaag maar wel behoorlijk koud door de wind die er waait. Het maakt nogal wat uit hoe hoog je bent. We lopen naar ruim 2500 meter hoogte en dat merk je wel aan de temperatuur.
De onderstaande foto laat mooi zien hoe het landschap eruit ziet.
Aangekomen op de Col de Grand Ferret komen er herinneringen boven aan vroeger. Toen wij met Huib en Jannie en de kinderen op vakantie waren in La Fouly, zijn we ook op de Col de Grand Ferret geweest, maar toen kwamen we van de andere kant.
s’ avonds terug op de camping raadpleeg ik het verslag van de vakantie van 2000 en ik citeer hier een stukje.
We gaan met 2 autos naar een parkeer plaats even voorbij Ferret (1775 m.). Hier vandaan lopen we naar La Peule, een boerderij op 2071 meter. Hier stijgt het pad ontzettend steil. Na een korte pauze lopen we naar de grand col ferret die op 2537 meter ligt. Van af die berg hebben we een ontzettend mooi uitzicht over bergen in Italië, Frankrijk en Zwitserland. Huib, Aris,PJ, Wilco en ik klimmen hiervandaan naar Tete de Ferret wat op 2715 m. ligt. Het is een rots die je kunt beklimmen door door een weiland omhoog te lopen. De afdaling was over onbegroeid terrein waar nauwelijks een pad was. Hierna zette we de afdaling van de Petit Col Ferret voort. Allereerst over een grote sneeuwvlakte. Door op je regenjas te gaan zitten kon je sleetje rijden.
De col de Grand Ferret ligt precies op de grens van Zwitserland en Italië. Rechts ligt Zwitserland en links Italië.
Om een beeld te geven heb ik een kaartje toegevoegd. Met wat markeringen.
- Hier zijn we onze wandeling gestart vanochtend.
- Col de Grand Ferret.
Hier waren we ook in 2001. - In 2001 kwamen we van de Zwitserse kant, dat is aangegeven met het cijfer 3.
- Vanaf Col de Grand Ferret lopen we nu richting 4 en dan nemen we de afdaling terug naar het beginpunt.
Dat ziet er op de kaart simpel uit, maar is het geenszins.
Het eerste stuk van het pad wat weergegeven is met nummer 24 op de kaart (naar mijn markering ‘4’) gaat nog prima. Soms moet je een stukje sneeuw oversteken maar dat is goed te doen. Op het moment dat het pad scherp naar links buigt beginnen de uitdagingen. Op de volgende foto zie je een watertje, hierlangs zijn we naar beneden gelopen. Er is bijna geen pad.
Op het punt aangekomen op de foto hieronder begint het pas echt spannend te worden. We moeten recht naar beneden afdalen over iets wat je met goed fatsoen geen pad kan noemen. Soms gaan we over gruis dan over losliggende stenen, dan weer door het water. En bij alles gaat het loodrecht omlaag. We hebben geen keuze meer. We moeten door want teruggaan is ook geen optie. We hebben er wel spijt van, hadden we maar de gewone weg terug langs hetzelfde pad genomen, maar nu is het te laat.
Er is nog één waaghals die deze route neemt. Op de volgende foto is hij net boven aan te zien. Hij gaat wel wat sneller dan wij.
Gelukkig komen we ongedeerd beneden aan waar we naar de bushalte lopen. We zien de bus net vertrekken. Dat betekent een uur wachten. Dat is ook geen straf. We gaan heerlijk in het gras liggen lezen. We treffen een vriendelijk buschauffeur. Tot voor kort was hij vrachtwagen chauffeur en kwam toen regelmatig in Nederland, in Oss. Hij is gestopt omdat hij niet sinds hij vader is geworden niet altijd van huis wilde zijn.
We eten een pizza onder onze luifel en brengen de avond door met lezen. We bladeren onder andere de verslagen van de vakanties in 2000 en 2001 terug. Leuk om te zien hoe we toen met de kinderen in dezelfde buurt waren.