Donderdag, 12 september, gaan we vanaf de camping in Valnontey naar de hut “Vittorio Sella” lopen. Deze hut ligt op 2588 meter hoogte, terwijl de camping op 1680 meter hoogte ligt. Dat wordt dus een behoorlijk stukje stijgen.
Het pad dat we volgen is niet heel lastig. Soms stijgt het wel behoorlijk maar het is redelijk goed geplaveid en er liggen weinig losse sten. Het is kortom een goed bergpad. Het is prachtig weer vandaag. Een strak blauwe lucht met een warm zonnetje erbij zorgt voor een aangename wandeling.
Natuurlijk is 900 meter stijgen niet niks, maar het gaat mij beter af dan gisteren. Mijn devies is steeds: “Ik loop mijn eigen tempo”. Wat de anderen doen maakt mij niet zoveel uit. Het is vooral belangrijk om niet te hard te gaan lopen. Zoals je op de foto’s kunt zien is het uitzicht prachtig.
Om één uur in de middag bereiken we de hut. Na even wat uitblazen en overleg besluiten Wilco en ik om nog verder te gaan lopen en wel naar de “Colle della rosso”. Dat wordt een pittige tocht want deze col ligt op een hoogte van 3195 meter. De website van de hut vermeldt het volgende:
This col is an important crossing point between the Vittorio Sella hut’s area and Vermiana. The path is effortless and it reaches a remarkable altitude, at the Punta Rossa’ foot, a mountain characterized by a severe aspect. All along the walk, you can admire herds of steinbocks and high-mountain pioneer flora specimens.
Behind the hut, along the clear path of the Aosta Valley’s Alta Via nr 2. After the first short and slightly sharp part, you reach the wide elevated plains dominated by the Costa di Lauson. The path continues close to a river reaching a fork. Turn on the right towards a sharp canal leading to the plateau before the final ascent; from here, to the indented ridge of the col.
We maken het ons extra moeilijk door eerst de verkeerde kant op te lopen en daarna in plaats van het pad dwars door het gras te gaan lopen. Beide dingen kosten veel tijd en energie. Gelukkig komen we na een tijdje op het goede pad terecht. Net voor dat moment was ik van plan er de brui aan te geven. Maar omdat het nog vroeg in de middag is besluiten we om rustig door te gaan lopen.
Dat helpt want na een tijdje heb ik mezelf weer onder controle en gaat het lopen een stuk beter. Tegen het einde van de tocht wordt het wel moeilijker, want we moeten eerst een stuk door een riviertje / waterval lopen. Daarna wordt het zo steil, dat je soms het gevoel hebt op handen en voeten naar boven de klauteren.
Maar onze inspanning wordt ruimschoots beloond met het uitzicht wat we hebben als we om kwart voor 4 op de col della rosso aankomen. We lopen nog een kleine 10 minuten naar rechts om boven op een piek een magnifiek uitzicht te hebben. We kunnen allerlei bergen in de buurt zien liggen: Matterhorn, Swarzhorn, Monta Rosa etc.
Onze conclusie is dat dit één van de mooiste toppen is die we in onze wandel-carriere bezocht hebben. Ik neem me voor om hier vast nog een keer samen met Hanny terug te komen.
Het eerste stuk van de afdaling is wat lastig, maar het geeft wel een prachtig uitzicht op het dal.
Het is natuurlijk wel te merken dat we ruim 1500 meter gestegen zijn, maar gelukkig hoeven we niet terug naar het dal. We overnachten in de hut. Waar we een heerlijk maal voorgeschoteld krijgen. De grappa na de maaltijd bevalt niet iedereen.
Op vrijdagochtend lopen we terug naar de camping. Daarna breken we op en vangen we de thuisreis aan. Rond half 1 ’s nachts arriveren we weer in Barneveld. We kijken terug op een geslaagd “Alpenavontuur”.
Tot slot laat ik nog wat foto’s zien van de “Colle della Rosso”
En tot slot nog een klein stukje video.