Vandaag was het dan eindelijk zover; de "Kustmarathon". Voor mij is het een jubileum marathon, het is de de 15e marathon (of een langere afstand) en tegelijkertijd is het ook mijn vijfde Kustmarathon. Mijn streven voor dit jaar is om mijn snelste Zeeland marathon te gaan lopen. Gezien de voorbereiding zou het moeten kunnen. Dat moet dan een tijd worden beneden de 3 uur en 48 minuten. Maar naar mate de tijd verstrijkt wordt dit project steeds minder realistisch. De weersverwachtingen neigen steeds meer naar harde wind en zelfs storm. Maar goed we zullen wel zien wat de dag van vandaag gaat brengen.

We zijn gisteren al naar Zoulande vertrokken met Henk, Netty, Berend Jan, Ankie, Klaas, Tineke en Hanny. We zullen het weekend in Zoutelande verblijven. in een huisje op het Duinpark "het Kustlicht". Om 10 uur vertrekken we met de bus van Zoutelande naar de start in Burch.

We zijn alle vier gekleed in een oranje shirt met het logo van Barneveld. Dit shirt was het tenue bij de bevrijdingsloop dit jaar, waar het vuur van Wageningen naar Barneveld werd gebracht. Omdat ik daar niet aan meegedaan heb, heb ik het shirt van Ankie geleend .
Voor we met de bus van Zoutelande naar de start gaan laten we ons eerst (nu we nog fris zijn) fotograferen naast het huisje waar we verblijven.
Een marathon heeft altijd wel iets leuks of vreemds in petto. In het sportcentrum waar in Burg kun je je omkleden en je tas inleveren die naar de finish getranspoorteerd wordt. We ontmoeten daar een Zeeuw die z'n korte broek vergeten is en die toch perse in de korte broek wil lopen. Hij heeft een prachtige lange tight aan en zijn vrouw zal die gaan inkorten zodat het een heuse korte broek wordt.
Bij het inleveren van de tassen en het wachten op de start komen we allerlei bekenden tegen; uit Voorthuizen, Veenendaal en Woudenberg. Een marathon is soms net een reünie. Het weer wordt er niet betere op, want als we na de start wandelen begint het te regenen. Regen en harde wind dat beloofd nog wat. Ik ben bij het opstellen voor de start (deze keer) heel bescheiden en weiger voor te dringen, daardoor start ik als laatste van ons groepje van vier.  
Het parcours van deze 7e editie is anders dan de vorige jaren. Aan het begin wordt er duidleijk meer afstand afgelegd door het bos dan de andere jaren. Wat nog nooit gebeurd is, gebeurt vandaan; ik voel me misselijk en helemaal niet lekker gedurende de eerste 10 km van de marathon. Hoe dat komt dat weet ik niet, daar moet ik later maar eens over filoseferen. Komt het door de zoete gel die ik voor de wedstrijd heb genomen zonder water te drinken? Het maakt me ook niet zoveel uit, als het maar overgaat. De eerste drinkpost sla ik over en gelukkig wordt het langzamerhand wat beter. Maar het geeft geen gevoel van vertrouwen. Het eerste stukje strand, voor de pijlerdam is al direct zwaarder dan andere jaren. Losser zand en wind en regen doen hun werk. Op de pijlerdam wordt er in waaiers gelopen. Ik loop in een groep die te zacht gaat naar mijn zin. Om me niet steeds te moeten inhouden besluit ik het gat met de voorgaande groep dicht te gaan lopen. Na een tijdje ontwaar ik iemand met een oranje shirt in de groep voor me. Aan het lopen te zien kan het niet anders of het moet Henk zijn. Dat geeft een extra stimulans om het gat dicht te lopen.

Precies aan het einde van de eerste pijlerdam, bij Neeltje Jans, kan ik aanklampen bij de groep. Na Neeljte Jans valt de groep in twee delen uiteen, Henk en ik kunnen ons handhaven in de eerste groep. Er wordt voorbeeldig samen gelopen. Om beurten wordt de kop genomen en nad een km kopwerk mag kun je jezelf weer laten terugzakken om het stokje aan een ander over te doen. We lopen zo een lekker tempo, net iets onder de 12 km per uur richting het strand.

Vrij aan het begin van het strand staat Hanny, samen met de andere dames ons op te wachten. Klaas komt als eerste het strand op.

Het blijkt dat Henk ik en ik niet zo heel ver achter Klaas lopen. Henk gaat voorop en ik heb moeite hem te volgen. Het strand is zwaar dit jaar omdat het hoog water is en je dus geen echt hard zand hebt en we de wind vol 'op de kop' hebben.

Ik laat al mijn overtollige bagage achter:

  • Mijn voedsel voor onderweg (gelletjes en energierepen), van eten komt niets meer.
  • Het fototoestel; het is geen weer om foto's te maken.
  • Mijn MP3 speler; concentreren op de muziek lukt niet tijdens het lopen van een wedstrijd. Zonder oordopjes hoor je de wind ook veel beter en kun je het geheel bewuster meemaken.

 

Berend Jan is dit jaar een stuk beter voorbereid dan vorig jaar. Hij is daarom over de eerste 20 km zelfs sneller dan vorig jaar. Door de harde wind waait er veel zand op. Soms heb je het gevoel dat je gezandstraald wordt. Waar je ook voelt; overal zit zand.

Het strand is echt loodzwaar, vooral door de harde wind. Het tempo zakt steeds verder; aan het eind van het strand doen we 8 minuten over een km, dus 7 1/2 km per uur. Dat is bijna wandeltempo. Maar het lukt me met geen mogelijkheid om sneller te gaan. Ongeveer een kilometer voor het einde van het strand haal ik Henk in. Bij het verlaten van het strand ga ik eerst maar eens rustig aan doen; een stukje wandelen en weer op adem komen. Het begint nu al tot me door te dringen dat een snelle tijd er dit jaar zeker niet in zal zitten. Na een heerlijk stukje bos, zonder wind zetten we koers door de duinen richting Domburg. Het gaat hier op en neer en we krijgen weer meer last van de wind.

Het zwaarste stuk moet nog komen; van Domburg naar Westkapelle. Het pad over de duinen en later over de dijk ligt precies in de wind. De wind is ondertussen tot storm aangewakkerd en we hebben de wind schuin tegen. Het waait zo hard dat je niet eens met meerdere lopers naast elkaar kunt lopen. Elke keer komt er weer zo'n windvlaag waardoor je van je lijn afwijkt, soms wordt je bijna weggeblazen. Dit kost zoveel kracht. Langzamerhand begint het door te dringen dat ik al blij mag zijn als ik de finish haal. Het kan niet anders, maar ik moet af en toe wandelen omdat hard lopen bijna niet mogelijk is.
Vanaf Westkapelle gaaat het wat beter omdat we de wind nu schuin in de rug hebben, maar het blijft veranderlijk met die windvlagen. Een bijkomend probleem is dat het hier constant stijgen en dalen is, zelfs met een aantal lange trappen erin. Ondertussen heb ik al zoveel energie moeten gebruiken dat 'de pap op is'. Het komt nu alleen maar op karakter aan. Gewoon doorbijten en het vooruitzicht van de finish voor ogen houden.
Dit is van de 5 kustmarathons die ik gelopen heb absoluut de zwaarste. Het is wel zwaar, maar toch blijft het mooi om zo met jezelf en met de elementen in gevecht te zijn. Gelukkig kan ik ook nog steeds genieten van het uitzicht op de onstuimige zee. Na het laatste stukje strand, wat veel langer lijkt dan het in werkelijkheid is, is eindelijk het laatste stukje over de dijk bij Zoutelande daar. Hier gaat het vanzelf, met al die toeschouwers.
Na 4 uur en ruim 10 minuten kom ik moe maar met een geweldig voldaan gevoel over de finish in Zoutelande. Twee minuten na Klaas, 4 minuten voor Henk. Berend Jan is maar een paar minuten langzamer dan vorig jaar. Hij heeft een geweldige prestatie neergezet.
Na afloop praten we nog geruime tijd na over de marathon en alle 4 hebben nu al het gevoel dat we er volgend jaar weer bij willen zijn. Om de loop, maar ook omdat we een geweldig leuk weekend gehad hebben met z'n allen.